Υπάρχουν διάφορα συστήματα κλασσικού χορού, όλα βέβαια έχουν τις ίδιες περίπου βάσεις. Από το cecchetti μέχρι το Bournonville, Balanchine k Vaganova ή RAD, όλα στηρίζονται τεχνικά στις βασικές αρχές του μπαλέτου. Ακόμα και αν δούμε ένα συγκεκριμένο στυλ στις αρχές του 20 αιώνα και το συγκρίνουμε με σήμερα, θα δούμε τεράστιες αλλαγές. Ακόμα και τώρα οι τεχνικές αλλάζουν συνεχώς και διδάσκονται διαφορετικά ανάλογα με τις τάσεις της εποχής, της χώρας και του κάθε θεάτρου. Για να έρθω στην ερώτησή σου όμως... Στην Αμερική μπορείς να βρεις όποιο σύστημα θες. Υπάρχει τόση πληθώρα σχολών και θεάτρων που βρίσκεις τα πάντα. Στο ABT (American Ballet Theatre) πχ χορεύουν το ρώσικο σύστημα. Σίγουρα γιατί είχαν έρθει εκεί πολλοί μεγάλοι ρώσοι χορευτές όπως η Ναταλία Μακάροβα και ο Μπαρίσνικοφ. Έχει δημιουργηθεί μια κουλτούρα με βάση το ρώσικο σύστημα, αν και καθώς περνάνε τα χρόνια και η τεχνική τελειοποιείται, απομακρύνεται από το παραδοσιακό ρώσικο σύστημα. Υπάρχουν και άλλα μεγάλα θέατρα βέβαια που χορεύουν Balanchine όπως στο New York City Ballet. Σίγουρα θα υπάρχουν και θέατρα που ακολουθούν το αγγλικό σύστημα, δε γνωρίζω όμως κάποιο συγκεκριμένο. Αν δούμε την ιστορία του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου που ξεκίνησε το 1931, θα παρατηρήσουμε ότι πάλι ρώσοι ήταν αυτοί οι χορευτές που το ανέδειξαν, με πιο σπουδαίο τον Ρουντολφ Νουρέγιεφ και την Μαργκοτ Φοντέιν. Γενικά έχω δει θέατρα να προσλαμβάνουν χορευτές από διαφορετικά υπόβαθρα και τεχνικά είδη, τελικά όμως απαιτούν από τους χορευτές να μάθουν το δικό τους σύστημα, που μπορεί να μην έιναι κάποιο καθαρό σύστημα (αγγλικό, ρώσικο κτλ) αλλά να είναι το στυλ που έχει επινοήσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Προσωπικά προτιμώ το ρώσικο σύστημα λόγω της χάρης των κινήσεων που έχει. Η ρωσική τεχνική του επάνω μέρους του σώματος, των χεριών και του κεφαλιού είναι μοναδική και δεν την έχω δει πουθενά αλλού. Επειδή τα χέρια είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο έκφρασης του ανθρώπου, μια τεχνική ειδικευμένη στις χειρονομίες (gestures) που προέρχεται από το ρομαντικό μπαλέτο, μαζί με τη σύγχρονη τάση των χεριών, δημιουργεί μια μαγική εικόνα για το θεατή και ένα μαγικό αίσθημα για τον χορευτή. Θυμηθείτε το θάνατο του κύκνου από τη Μάγια Πλισέτσκαγια. Δε νομίζω ότι με RAD θα μπορούσε ποτέ να χορευτεί έτσι.

Η Ακαδημία Μπαλλέτου Μπολσόι, γνωστή και ως «Κρατική Ακαδημία Χορογραφίας της Μόσχας» είναι από τα παλαιότερα σχολεία χορού στον κόσμο.

Η χορευτική εκπαίδευση στη Μόσχα χρονολογείται από το 1764. Δημιουργείται η Αυτοκρατορική Σχολή Θεάτρου της Μόσχας, η οποία οφείλει μεγάλο μερίδιο της δόξας της στο Ρώσο maitre de ballet Αλεξάντρ Γκλουσκόφσκι, ο οποίος ανέλαβε τη διεύθυνσή της το 1812.

Η πρώτη τάξη μαθητών, το 1773, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως άμεσος πρόγονος των Μπολσόι.

Το 1896, ο διάσημος χορευτής των Μπολσόι Βασίλι Τιχομίροφ, μαζί με το μεγάλο χορογράφο Αλεξάντερ Γκόρσκι, ανέλαβαν επικεφαλής της σχολής, έχοντας εκπληκτικά αποτελέσματα, αναδεικνύοντας μια σειρά λαμπρών χορευτών, πολλοί από τους οποίους αποφοίτησαν μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Από το 1960 ως το 2001, διευθύντρια και παιδαγωγός ήταν η Σοφία Γκολόβκινα, που συνέβαλε με την προσωπικότητά της στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στη σχολή μπαλέτου της Μόσχας. Με δεδομένη τη δύναμη σε άντρες χορευτές μεταξύ 1960 και 1970, εκπαιδεύτηκαν σε μελλοντικά αστέρια του κλασσικού μπαλέτου.

Το 1988, ιδρύθηκε το Χορογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, βοηθώντας πολύ τους νεαρούς χορευτές να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους και από το 1995 η Σχολή Μπαλέτου και το Ινστιτούτο ενώθηκαν κάτω από την επωνυμία Κρατική Ακαδημία Χορογραφίας της Μόσχας.

Το 2001, ο Μπόρις Ακίμοφ, διορίζεται κοσμήτορας και καλλιτεχνικός διευθυντής της Ακαδημίας.

Η υπεροχή του ρωσικού μπαλέτου, οφείλεται στη Ρωσική εκπαίδευση, διασφαλίζοντας τη συνέχεια μιας πλούσιας παράδοσης. Η Ρωσική αυτή σχολή μπαλέτου, επηρέασε αυτή την τέχνη όσο καμία άλλη σχολή, σε Ανατολή και Δύση. Από το 1880 ως το 1940, Ρώσοι χορευτές, χορογράφοι η δάσκαλοι χορού κατέκτησαν το μπαλετικό σύμπαν.



Η παρεχόμενη εκπαίδευση η αλλιώς «Ρωσικό training», στηρίζεται στις αρχές της μεγάλης Ρωσίδας παιδαγωγού Αγριπίνα Βαγκάνοβα (1879 – 1951), η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της Ρωσικής σχολής μπαλέτου. Από το 1921, ασχολείται με την εκπαίδευση, με ανανεωτικό πνεύμα και η μέθοδός της έχει καταγραφεί στο βιβλίο «Βασικές αρχές του κλασικού μπαλέτου». Το σύστημα της Βαγκάνοβα, είναι φυσική εξέλιξη των παραδόσεων του Ρωσικού μπαλέτου, σε συνδυασμό με τα καλύτερα στοιχεία της Γαλλικής και της Ιταλικής σχολής, δίνοντας έτσι μια ενιαία διδακτική πρακτική.

Η Βαγκάνοβα, έβλεπε τη σκληρή εκπαίδευση του χορευτή, ως βασική προϋπόθεση για την ελεγχόμενη κίνηση του σώματος. Προτροπή της είναι να κρατάμε επαφή με τη ζωή και την τέχνη.

Από αυτό το «Μεγάλο Σχολείο», το οποίο τα χρόνια που ακολούθησαν εξελίχθηκε σε πραγματική «εκκολαπτική μηχανή» ταλέντων, έχουν αποφοιτήσει εξίσου μεγάλοι χορευτές όπως: Μάγια Πλισέτσκαγια, Ραϊσα Στρουτσκόβα, Μαρίνα Κοντράτιεβα, Αικατερίνα Μαξίμοβα, Νίνα Ανανιασβίλι, Βλαντιμίρ Βασίλιεφ, Μαρίς Λιέπα, Ίρεκ Μουχαμέντοφ, Βλάντιμιρ Μάλαχοφ, Νικολάι Τσισκαρίτζε. Όλοι οι παραπάνω αντιπροσωπεύουν το ρωσικό χορό και λάμπρυναν με την παρουσία τους, τις σημαντικότερες σκηνές του κόσμου.
Στην Ακαδημία Μπαλλέτου της Μόσχας φοιτούν και ετοιμάζονται τα αστέρια του αύριο, παιδιά ηλικίας 10 – 18 ετών που εισάγονται στη σχολή ύστερα από άκρως αυστηρή επιλογή και ακολουθούν οκταετή εκπαίδευση σε μαθήματα σωματικής αγωγής (κλασσικό μπαλλέτο, pas de deux, καρακτέρ, ρυθμική, γυμναστική) συνδυάζοντας την εν γένει καλλιτεχνική κατάρτιση με θεωρητικά μαθήματα ευρύτερης παιδείας.

Τα πιο γνωστά συστήματα μπαλέτου είναι 2 ανά τον κόσμο .Το σύστημα "vaganova" που αναφέρεται στην Ρωσική σχολή και το σύστημα "rad" που αναφέρεται στην αγγλική σχολή. Υπάρχει επίσης το σύστημα "bournoville" το οποίο όμως στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν χρησιμοποιείτε. Αξιοσημείωτο είναι πως κάθε μεγάλη όπερα δημιουργεί το δικό της σύστημα επηρεασμένη πάντα από τα ήδη υπάρχοντα,(όπερα του Παρισιού ,Αμερικανική όπερα ).
Πρέπει όμως να πούμε πως το μπαλέτο είναι ένα και πως τα 2αυτα συστήματα διδάσκουν το ίδιο πράγμα σε διαφορετικές γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά).Η τεχνική είναι ίδια καθώς και το βηματολόγιο. Ουσιαστικός διαχωρισμός δεν υπάρχει .Δεν είναι το ένα σύστημα καλύτερο από το άλλο. Άλλωστε ο κάθε δάσκαλος δίνει το προσωπικό του στυλ σε κάθε μάθημα .Με αυτή την λογική υπάρχουν τόσα είδη μπαλέτου όσοι και δάσκαλοι. Και αυτό νομίζω είναι το πιο σωστό.